Bułgarskie studentki polonistyki

Pierwszą bułgarską studentką polonistyki, którą spotkaliśmy, była Żenia. Jej rodzice to zaprzyjaźnieni z Małopolskim Towarzystwem Oświatowym nauczyciele. Poznaliśmy ich za pośrednictwem Alicji Derkowskiej - doktora matematyki, społecznika, człowieka wielkiego ducha i wiary w siłę sprawczą marzeń. Pani Alicja, kiedy tylko dowiedziała się, że jedziemy w tę podróż, przesłała nam listę "dobrych ludzi", których koniecznie po drodze musimy odwiedzić i którzy w razie kłopotów chętnie pomogą. Kłopotów nie było, ale i tak chcieliśmy spotkać się z Emilem, Marianną i ich studiującą w Sofii córką Żenią.

Przybyliśmy do Bułgarii w Niedzielę Wielkanocną, nie najlepszy czas na przyjmowanie nieznajomych. Powitali nas ogromną życzliwością, zrozumieniem i otwartością. Zostaliśmy zaproszeni na poniedziałkowy obiad, po którym Emil oprowadził nas po mieście.

Kiedy tylko Żenia dowiedziała się, że naszym następnym przystankiem w Bułgarii jest Kozłoduj, od razu zadzwoniła do Bobby, swojej koleżanki z polonistyki. Niestety jej samej nie udało się nam poznać, ale za to rodzice dziewczyny postanowili przyjąć nas u siebie. Byliśmy dość podekscytowani wizytą w tym 14 tysięcznym mieście, ponieważ to właśnie tu w latach 70-tych XX wieku wybudowano elektrownię atomową, w której do dziś pracuje spora część mieszkańców regionu.

Czym bliżej było nam do granicy bułgarsko-tureckiej, tym więcej pagórków, zjazdów, podjazdów. Trasa stawała się coraz bardziej malownicza, ale też wymagająca. Pomimo tego jedno z najstarszych miast Bułgarii, warte było każdego wysiłku. Wjeżdżając do Wielkiego Tyrnowa, nie podejrzewaliśmy, że zakochamy się w tym mieście od pierwszego wejrzenia. Położona w dolinie rzeki Jantry, otoczona wzniesieniami Starej Płaniny, charakteryzująca się ciasną zabudową dawna stolica urzeka i zachwyca.

To właśnie w Wielkim Tyrnowie zupełnie przez przypadek (w autobusie), poznaliśmy studiującą na tutejszym uniwersytecie trzecią studentkę polonistyki. Spotkanie było krótkie, ale i tak zapadło nam w pamięć. Jak często zdarza się bowiem rozmawiać z obcokrajowcami płynnie mówiącymi po polsku?

Nasz pobyt w Bułgarii to również świętowanie urodzin. Były świeczki, tort, życzenia i marzenia, które właśnie się spełniają. Marzenia o wielkiej przygodzie, o byciu w drodze i przeżywaniu każdej chwili na 100%.

Wytyczona przez nas trasa prowadziła na Przełęcz Republiki - najwyższy punkt tej części wyprawy (700 m n.p.m.). Po jej pokonaniu droga na Nizinę Tracką i do samej Turcji stała przed nami otworem.

Podczas ostatnich dni pedałowania po Bułgarii przekonaliśmy się, że Polska nie jest jedynym "krajem bocianów" oraz że burza z gradem nie musi być wcale straszna. Oczywiście zmokliśmy okropnie i kilka razy dostało się nam twardymi bryłkami lodu. Przemoczeni, zmarznięci i głodni dotarliśmy do celu późno, ale czym byłaby ta podróż bez takich niespodziewanych "atrakcji"?

Opuszczaliśmy Unię Europejską z przeświadczeniem, że było warto przejechać te wszystkie kilometry, by przekonać się, że Europa też może być tak nadzwyczajnie ciekawa. Wyjeżdżamy pełni nadziei, że to co przed nami, będzie równie ekscytujące!

Do zobaczenia w Azji!